Daha hastanedeki ilk gecede aslında oğlum kendini belli etmişti . İlk gecemizde minik koalam sadece göğsümde uydu...Yanımda refakatçi olarak kalan annemin hemşireyi çağırıp bebeği odadan göndertmesine çok bozulmuştum ama o kadar uykusuz ve yorgundum ki hayır da diyememiştim. 9 ay süren özlemden sonra bende ilk günlerde oğlumu uyurken, uyanıkken bir dakika bile kucağımdan indirmek istedim. Belki de ilk günlerdeki bebeğimi kucaklama sevdam sonradan beni çok yoracak alışkanlıkların başlangıcıydı.
Hastaneden çıkıp eve geldiğimiz ilk gece de hayatımızda bir şey değişmedi. Hatta daha da kötüsü oğlum neredeyse sabaha kadar ağladı. Birazcık uymayı başardığında bende çoktan perişan olmuş durumdaydım.
Her ne kadar üzerinden çok zaman geçmemiş olsa da şimdi o ilk günleri hayal meyal hatırlıyor gibiyim.
Evdeki ilk günlerimde bebeğim kucağımda aynaların önünden geçerken kendimi seyrettiğimi hatırlıyorum. Evet diyordum kendi kendime işte en sonunda yavrum kucağımda. En sonunda çok istediğim bebeğime kavuştum :)
Bir de her şeyi kendim yapıcam diye tutturdum. Aslında hala da öyleyim biraz :) Annem kıskanç olduğumu düşünüyor :) Bebeğimin en minicik ihtiyacı ile bile kendim ilgilenmek istedim. Altını değiştirmeyi, üstünü değiştirmeyi hatta banyosunu yaptırmayı bile kimselere bırakmadım. Tabii ki çok yoruldum. Aynı şarkıdaki gibi 'Sana aşık yalnız ben, ben olayım sevgilim' Sonra zaman geçti ve ben daha çok yorulmaya başladım. Çünkü günün büyük bir bölümünü uyuyarak geçirmesi gereken bebeğim benimle yatıp benimle kalkar olmuştu. Emzirirken uyuyakalıyordu, kalkıp yerine yatırmamla beraber çığlık çığlığa ağlamaya başlıyordu. Oğlumu uyutmak için denemediğim yol, kullanmadığım şey kalmadı.
Yorgunluğumun üst noktaya çıkmasıyla beraber uyku konusunda derinnn bir araştırma sürecine girdim. Bir taraftan emzirip diğer taraftan da çocuğumu nasıl uyutacağımı neler yapmam gerektiğini öğrendim. Uyku konusunda bir çok yöntem var. Ferber, Hogg, Kim West gibi.. Aslında hepsi aynı metodun daha yumuşak yada daha sert versiyonları. Hepsinin ortak özelliği ise uyku eğitimine bebek 4 aylık olmadan başlanmaması gerektiği. İşte bu noktada ben kendi metodumu uygulamaya koydum. 4 ay çok geçti ve benim 4 ay sabredecek gücüm kalmamıştı.Kitapları okuyup yalayıp yuttuktan sonra ne bebeğimi ağlatmak işime geldi nede 4 ay beklemek. Okudum ve kendi bebeğimin karakterine göre onu yormadan kendimi sıkmadan uyumayı ona nasıl öğretebileceğimi düşünmeye başladım.
Evet 4 ay beklemeyecektim ama bütün kitaplarda bahsedilen ritüelleri de ihmal etmeyecektim. 15 günlük olduğunda kitaplardan da öğrendiğim üzere uykuya dair ilk dersimize başladık. Gece ve gündüz...Sadece 1-2 akşam sonra oğlumun gece ve gündüzü ayırabildiğini farkedince kendimle de minicik koalamla da gurur duydum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder