bebeğimiz eve geldi peki ya köpek???

Ve sonunda aylarca büyük bir heyecanla beklediğimiz gün geldi. Ömer Arben dünyaya geldi! Nihayet minicik oğlumu kollarımın arasına aldım ve evimize döndük.

Hamileyken hep bebeğimle beraber evimizde neler yaptığımızı hayal ettim. Mesela öğlen uykularını bizim yatakta sarılarak geçirecektik,  odasında o yatağında mutlu mutlu etrafı seyrederken hikaye kitapları okuyacaktım, oğlum kucağımda taşıyıp cadde üzerindeki fırına gidecek, sıcacık ekmekle evimize dönecektik, beraber parka gidecektik o pusetinde huzurla uyurken bende kitap okuyacaktım vs vs vs...Hayallerimin bir kısmını gerçekleştirdiğim için şu anda kendimi şanslı hissediyorum. Uykuyla ilgili hayallerimin hemen hemen hiçbirini yapamadığımı rahatlıkla söyleyebilirim :)

Ben oğlumla yapacağım şeyleri hayal ederken bu hayallerin yeri ve zamanına göre babasını da ortak etmiş ancak ne yazık ki Arwen' i hiç hayallerime ortak etmemiştim. İtiraf etmeliyim ki en büyük hatalarımdan biri oldu.

Hastane dönüşünde, Arwen ayağımızın altında oradan oraya savrulmasın diye ilk on gün boyunca Arwen' in görümcemde kalması gibi bir çare bulduk. Zaten yeğenlerimiz de Arwen'e tam anlamıyla bayıldıkları için her şeyin günlük gülistanlık olacağını düşünüyordum. Bu arada biz de bebekle birbirimizi alışacak tam anlamıyla olmasa da bir düzen oturtacaktık.

Tabii ki bunların hepsi lafta kaldı. Daha bir haftayı bile dolduramadan Arwen' i geri almak zorunda kaldık. Daha önce bizden uzun süreli ayrılmayan kızımız üzüntüden, depresyondan önce bağırsaklarını bozup görümcemin bütün halılarını rezil etti. Sonra da hırsından hepsine teker teker çişini yapmaya başladı. Biz böylece apar topar Arwen' i eve geri getirdik. Eve gelince her şeyin yoluna gireceğini düşündük düşünmesine ama işler yine tahmin ettiğimiz gibi gitmedi. Evde anne-babasının yanında bir de küçücük bir insancık karşıladı Arwen' i ki kızımın bundan hiç hoşlanmadığına adım kadar eminim.

Eve döndükten sonra Arwen' in bağırsakları düzeldi ama baktı ki küçük insan evden gitmiyor ve herkes gece gündüz demeden onun peşinde pervane 1-2 gün sonra kabus yeniden başladı. Lohusayım, bebeğim 1 dakika bile durmuyor, lohusalık cinlerim tam anlamıyla tepemde ve kızım sürekli evin uygun bulduğu yerlerine bağırsaklarını boşaltıyor. Üstelik yalnızım.

Bebekle eve geldiğimiz ilk 15 gün hayatımın en zor zamanlarıydı diyebilirim. Evet golden retriever cinsi köpekler bebek bakıcısı olarak biliniyor ve çocuklara / bebeklere pek çok hayvandan çok daha sakin yaklaşıyorlar ama yıllarca evin prensesi durumundayken bir anda -ister istemez- arka plana atılan bir köpek kendi çapında bir kriz yaratabiliyor.

Çocukların köpekle büyümesi çok güzel ama bir o kadar da zor. Ben burada resmin her iki tarafını da anlatmak istiyorum.

hamilelik ve toksoplazma meselesi

Arwen' in hamileliğim sırasında bana yada bebeğe en küçük zararı olmayacağına dair inancım tamdı. Zaten hamile olduğumu öğrendiğimde Arwen'in varlığı aklıma bile gelmemişti. Ya şimdi ne olacak, ya tüylerden dolayı kist olursa, ya bebeğimin sağlığına olumsuz bir etkisi olursa diye hiç ama hiç düşünmedim. Belki de ben bu konuda bir çok anne adayına göre çok daha rahat ve hatta bilgisizdim.
Arwen' in bana yada bebeğime zarar verebileceği fikri Antartika' dan daha uzaktı...

Hamilelik zaten başlı başına insanın kendisine özen göstermesi gereken bir dönem. Hamilelik süresinde Arwen' den alabileceğim bakteri yada mikropların hepsini farklı kaynaklardan da alabilirdim. Çiğ et, yıkanmamış salata ve çiğ sebze-meyve yemek de benim ve bebeğimin sağlığını tehdit eder haldeydi zaten. Tam pişmemiş yumurta yemenin tehlikesi köpeğimin yarattığı tehlikeden çok daha fazlaydı!

Arwen hamileliğim sırasında en büyük şansımdı bence. Yemeğe zaten düşkün olan ben hamileliğimin iştahımı açmasıyla tam bir yemek canavarına dönüştüm. Arwen için çıktığım mecburi akşam yürüyüşlerim olmasa çoğu kadının kilo almadan bitirdiği ilk 3 aylık dönemi yusyuvarlak bir hamile olarak bitirebilirdim. Sonrasında da gebelik şekerim çıkınca yürüyüşler mecburiyete döndü ve akşam yürüyüşlerine bir de sabah yürüyüşleri eklendi. Arwen bu sıralarda benim ağır tempoma eşlik etmekte ne kadar zorlansa da en iyi yürüyüş arkadaşımdı.

Arwen' in de dişi olmaması sebebiyle hiç bir zaman aramızda deli bir aşk olmadı açıkçası. Tüm kız çocukları gibi Arwen de babasına aşık. Bu yüzden hamileliğim sırasında Arwen' in bana aşırı bir düşkünlüğünü gözlemlemedim. Ama kızımın, bedenimde büyüyen kardeşini hissettiğine adım kadar eminim. Bebeklerin ve köpeklerin aynı pencereden baktığını düşünüyorum ben.

hamile ve köpekli...

2 Mart 2012 gecesi bebeğimizin kısa bir süre bizimle olacağını öğrenmiştik. Bu bizim için hem çok beklendik hem de çok süpriz bir haberdi. Bir süreden beri bebek sahibi olmak istiyorduk ama benim hamileliğime ilişkin belirtileri de çok önemsememiştik.

Bebeğimizin olacağını önce ailelerimiz ve çok yakın dostlarımızla sonrasında ise yavaş yavaş bütün çevremizle paylaşmaya başladık. Zaten bizim için o kadar büyük bir haberdi ki çenemizi sıkı tutmamız gereken, riskli 12 haftayı atlatana kadar zaten neredeyse duymayan kalmamıştı :)

Bebeğimiz olacağını öğrenen herkesin ilk tepkisi eeeee köpeği ne yapacaksınız diye sormak oldu. O zamanlar bu soruyu ilk duyduğumda ne kadar irkildiğimi , sinirlendiğimi hatta karşımdaki insanın kafasını kırmak istediğimi gayet iyi hatırlıyorum.

Arwen neredeyse 2,5 yaşındaydı. Yıllardan beri evimizde bebeğimiz gibi büyüttüğümüz, gözümüz gibi baktığımız kızımızı sırf kendi bebeğimiz geliyor diye sokağa atacak yada evlatlık verecek değildik ya! Bu insanlar da ne kadar salak salak sorular soruyorlardı böyle!
Biz kızımız abla oluyor, bir kızımız vardı şimdi bir de oğlumuz olacak diye cevap verdikçe insanların yüzlerindeki  'hııııı ben seni sonra görürüm şimdi bilmiş bilmiş cevap veriyorsun' bakışlarını hiç kaçırmadım. O zamanlar sinir olduğum bu bakışlara şimdi zaman zaman hak verir hale geleceğimi tabii ki de bilemiyordum.

Geçen sene bu zamanlarda twitter hesabıma aşağıdaki resmi yükleyip şöyle bir not düşmüşüm.. 'Biri karnımda biri kucağımda kızım kardeşini bekliyor'

aylar hatta yıllar sonra yeniden :)

En son yayınımın üzerinden  ne kadar zaman geçtiğine bakmaya korkuyorum şu anda. Ama zannedilmesin ki geçen onca zaman içinde Arwen unutuldu !!!

Geçen bu kadar zaman içinde çok şey değişti hayatımızda. Mesela Arwen 'in alerji zannettiğimiz döküntülerinin -tamamen tesadüf eseri- meğerse troid hastalığı olduğunu öğrendik, Arwensiz tatillere çıktık ve sanırım en büyük değişiklik sanırım bu olacak Arwen ABLA oldu! Evet artık bir de oğlumuz var, evimiz bebekli, köpekli, tüylü, salyalı curcuna gibi bir ev oldu.

Evet çok zor...Benim gibi temizlik delisi taze bir anne için bir bebek ve köpeği aynı evde yaşatmak, buna hayhay demek çok zor. Zaman zaman çıldırıp kızımızı evden göndermenin planlarını yaparken bulsam da kendimi idare ediyorum. Bir şekilde başa çıkıyorum.

Şimdi sadece Arwen' in değil keni bebeğimin de annesiyim.