bebeğimiz eve geldi peki ya köpek???

Ve sonunda aylarca büyük bir heyecanla beklediğimiz gün geldi. Ömer Arben dünyaya geldi! Nihayet minicik oğlumu kollarımın arasına aldım ve evimize döndük.

Hamileyken hep bebeğimle beraber evimizde neler yaptığımızı hayal ettim. Mesela öğlen uykularını bizim yatakta sarılarak geçirecektik,  odasında o yatağında mutlu mutlu etrafı seyrederken hikaye kitapları okuyacaktım, oğlum kucağımda taşıyıp cadde üzerindeki fırına gidecek, sıcacık ekmekle evimize dönecektik, beraber parka gidecektik o pusetinde huzurla uyurken bende kitap okuyacaktım vs vs vs...Hayallerimin bir kısmını gerçekleştirdiğim için şu anda kendimi şanslı hissediyorum. Uykuyla ilgili hayallerimin hemen hemen hiçbirini yapamadığımı rahatlıkla söyleyebilirim :)

Ben oğlumla yapacağım şeyleri hayal ederken bu hayallerin yeri ve zamanına göre babasını da ortak etmiş ancak ne yazık ki Arwen' i hiç hayallerime ortak etmemiştim. İtiraf etmeliyim ki en büyük hatalarımdan biri oldu.

Hastane dönüşünde, Arwen ayağımızın altında oradan oraya savrulmasın diye ilk on gün boyunca Arwen' in görümcemde kalması gibi bir çare bulduk. Zaten yeğenlerimiz de Arwen'e tam anlamıyla bayıldıkları için her şeyin günlük gülistanlık olacağını düşünüyordum. Bu arada biz de bebekle birbirimizi alışacak tam anlamıyla olmasa da bir düzen oturtacaktık.

Tabii ki bunların hepsi lafta kaldı. Daha bir haftayı bile dolduramadan Arwen' i geri almak zorunda kaldık. Daha önce bizden uzun süreli ayrılmayan kızımız üzüntüden, depresyondan önce bağırsaklarını bozup görümcemin bütün halılarını rezil etti. Sonra da hırsından hepsine teker teker çişini yapmaya başladı. Biz böylece apar topar Arwen' i eve geri getirdik. Eve gelince her şeyin yoluna gireceğini düşündük düşünmesine ama işler yine tahmin ettiğimiz gibi gitmedi. Evde anne-babasının yanında bir de küçücük bir insancık karşıladı Arwen' i ki kızımın bundan hiç hoşlanmadığına adım kadar eminim.

Eve döndükten sonra Arwen' in bağırsakları düzeldi ama baktı ki küçük insan evden gitmiyor ve herkes gece gündüz demeden onun peşinde pervane 1-2 gün sonra kabus yeniden başladı. Lohusayım, bebeğim 1 dakika bile durmuyor, lohusalık cinlerim tam anlamıyla tepemde ve kızım sürekli evin uygun bulduğu yerlerine bağırsaklarını boşaltıyor. Üstelik yalnızım.

Bebekle eve geldiğimiz ilk 15 gün hayatımın en zor zamanlarıydı diyebilirim. Evet golden retriever cinsi köpekler bebek bakıcısı olarak biliniyor ve çocuklara / bebeklere pek çok hayvandan çok daha sakin yaklaşıyorlar ama yıllarca evin prensesi durumundayken bir anda -ister istemez- arka plana atılan bir köpek kendi çapında bir kriz yaratabiliyor.

Çocukların köpekle büyümesi çok güzel ama bir o kadar da zor. Ben burada resmin her iki tarafını da anlatmak istiyorum.